شباهت‌ها و تفاوت‌های بیماری صرع و پارکینسون

برای سال‌های متمادی، کارشناسان مسیر روشنی را که صرع و بیماری پارکینسون را به هم مرتبط کند، نمی‌دیدند. با این حال، شواهد رو به رشد نشان می‌دهد که می‌تواند در سطحی پیوند وجود داشته باشد. یک مطالعه تحقیقاتی نشان داد که افراد مبتلا به صرع در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری پارکینسون هستند. در این مقاله، شباهت‌ها و تفاوت‌های بیماری صرع و پارکینسون خواهیم پرداخت. برای آشنایی با این موارد و ماهیت دو بیماری، تا انتهای مقاله، همراه ما باشید.

صرع چیست؟

بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهانی، صرع دومین بیماری شایع عصبی است و ۵۰ میلیون نفر در سراسر جهان به آن مبتلا هستند. هفتاد و پنج درصد افراد مبتلا به صرع در کشورهای کم درآمد زندگی می‌کنند و به دلیل‌عدم درمان، در خطر مرگ زودرس هستند. با این حال، تخمین زده می‌شود که ۷۰ درصد از افراد مبتلا به صرع در صورت تشخیص کافی، بدون تشنج خواهند بود.

انفجار ناگهانی فعالیت الکتریکی در مغز، باعث تشنج می‌شود که از حرکات ظریف چشم تا اسپاسم شدید بدن را در بر می‌گیرد. گیجی و از دست دادن آگاهی، می‌تواند به دنبال تشنج باشد. هم شدت و هم مدت تشنج ممکن است متفاوت باشد و می‌تواند برای شخص و اطرافیانش ترسناک باشد. علاوه بر این، تشخیص صرع مشروط به این است که فردی بیش از دو تشنج در ماه داشته باشد که ناشی از یک وضعیت پزشکی از قبل موجود مانند: ضربه به سر، سکته مغزی یا تومور نباشد.

صرع می‌تواند در هر سنی رخ دهد، اما به طور کلی در دوران کودکی یا بزرگسالی شروع می‌شود. با این حال، این خطر با افزایش سن به دلیل آسیب‌شناسی‌های مغزی مانند: سکته مغزی، زوال عقل و آسیب مغزی افزایش می‌یابد. بیشترین میزان بروز صرع تازه شروع شده، در هر گروه سنی در میان بزرگسالان بالای ۶۰ سال است.

بیشتر بخوانید: تفاوت تشنج و صرع

علل صرع

علامت مشخصه صرع تحریک‌پذیری غیرطبیعی نورون‌ها است که باعث فعالیت تشنج مکرر و نامنظم می‌شود. کارشناسان معتقدند دخالت انتقال دهنده‌های عصبی مانند گلوتامات باعث تشنج و هجوم قابل توجه کلسیم به سلول‌های عصبی می‌شود. گلوتامات در شرایط عادی نورون‌ها را تحریک می‌کند تا سیگنال‌های الکتریکی را ارسال کنند. با این حال، هنگامی که گلوتامات بیش از حد در مغز وجود دارد، این می‌تواند باعث تحریک‌پذیری و بیش فعالی شود.

در حالی که کارشناسان به طور کامل نقش آن را در تشنج درک نمی‌کنند، مسیر گلوتامات به هر گونه اختلال حساس است. این اختلال باعث مسمومیت و مرگ نورون‌ها و در نتیجه تشنج می‌شود. هیچ درمان شناخته شده‌ای برای صرع وجود ندارد، مگر زمانی که علت آن یک وضعیت پزشکی قابل برگشت مانند تومور باشد. سایر موارد صرع را می‌توان به صورت علامتی با داروها و درمان‌هایی برای کنترل یا مدیریت تشنج درمان کرد.

بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون (PD) یک اختلال عصبی پیشرونده و محدود کننده زندگی است که با راه رفتن به هم ریخته، سفتی، لرزش و حرکات آهسته مشخص می‌شود.

علل بیماری پارکینسون

PD به دلیل از بین رفتن تولید دوپامین در ناحیه گانگلیون پایه مغز به تدریج ایجاد می‌شود. دوپامین یک انتقال دهنده عصبی است که پیام‌ها را به بخشی از مغز که مسئول حرکت و تعادل است می‌فرستد. علاوه بر این، تشکیل غیرطبیعی توده‌های پروتئینی به نام اجسام لوی (آلفا سینوکلئین) باعث مرگ سلول‌های عصبی می‌شود و شناخت، خلق و خو و رفتار فرد را تغییر می‌دهد. این تغییر در شناخت نیز می‌تواند منجر به زوال عقل شود.

مردان بالای ۶۰ سال، بیشتر در معرض خطر ابتلا به PD هستند. این گروه همچنین با عوامل خطر، از جمله آسیب مغزی گذشته یا قرار گرفتن در معرض سم همراه است. درمان‌ها در حال حاضر بر مدیریت و پیشگیری از علائم مرتبط با این اختلال تمرکز دارند. با این حال، به دلیل ماهیت پیشرونده PD، افراد مبتلا به این عارضه حتی با مدیریت علائم به درمان ادامه خواهند داد.

ارتباط بیماری صرع و پارکینسون

تحقیقات نشان می‌دهد که ممکن است بین این دو اختلال ارتباطی وجود داشته باشد. این ارتباطات عبارتند از:

• سن
• داروها
• عوامل خطر
• پژوهش

سن

اغلب در بزرگسالان بالای ۶۰ سال رخ می‌دهد و بیشترین موارد صرع تازه شروع نیز در بزرگسالان بالای ۶۰ سال مشاهده می‌شود. بنابراین، افراد مبتلا به PD ممکن است پس از تشخیص PD خود با صرع مواجه شوند زیرا در گروه سنی پرخطر قرار دارند.

داروها

تحقیقات ارتباط احتمالی بین افرادی که داروهای ضد صرع (AED) مانند: لاموتریژین، لوتیراستام و والپروئیک اسید مصرف کرده‌اند و بعداً به PD مبتلا شده‌اند، نشان می‌دهد. مطالعه‌ای روی ۱۴۳۳ فرد کدگذاری شده با تشخیص PD مورد بررسی قرار گرفت. از این تعداد، ۶۲ نفر قبل از تشخیص PD یک AED تجویز شده بودند. شایان ذکر است که تجویز این داروها ممکن است برای تشنج و علائم اولیه خلق و خو یا عصب روانی باشد. همچنین اشاره شده است که برخی از داروها برای درمان PD ممکن است برخی از خواص ضد صرع نیز داشته باشند.

عوامل خطر

شناسایی صرع به عنوان یک عامل خطر برای PD نتیجه مطالعه‌ای در سال ۲۰۲۲ است که در JAMA Neurology منتشر شده است. این مطالعه سوابق سلامت بیش از یک میلیون نفر از جمعیت شهری متنوع را بررسی کرد. همه افراد مورد مطالعه، به خدمات بهداشتی همگانی دسترسی داشتند. آن‌ها افرادی را که PD داشتند با کسانی که نداشتند، مقایسه کردند. محققان دریافتند خطر ابتلا به PD در افراد مبتلا به صرع ۲.۵ برابر بیشتر از افراد بدون صرع است.

پژوهش

میزان بروز صرع در افراد مبتلا به بیماری‌های عصبی مانند PD و آلزایمر در مقایسه با افرادی که این بیماری‌ها را ندارند، تقریباً دو برابر شده است. همچنین، به دلیل اختلال PD در راه رفتن و تعادل، آن‌ها مستعد سقوط هستند. آسیب سر، ناشی از سقوط نیز ممکن است منجر به تشخیص صرع شود.

شباهت‌ها و تفاوت‌های بیماری صرع و پارکینسون

برای آشنایی با شباهت‌ها و تفاوت‌های بیماری صرع و پارکینسون باید گفت که بیماری صرع و پارکینسون هر دو اختلالات عصبی هستند، اما در علائم و علت آن‌ها تفاوت‌های قابل توجهی وجود دارد. در بیماری صرع، علائم اصلی شامل: تشنج‌های مکرر و ناگهانی است که ممکن است همراه با تغییرات در ضربان قلب، افت فشار خون، تکلم نامفهوم و عدم کنترل ادراکی باشد. در مقابل، علائم اصلی بیماری پارکینسون عبارتند از: لرزش، سفتی عضلانی، کمرنگ شدن حرکات و کاهش تحرکی که به طور آرام و پیشرونده ظاهر می‌شوند. علاوه بر این، علت بیماری صرع به تحریک ناهنجار عصب‌ها و اختلالات در سیستم عصبی مرکزی برمی‌گردد. در حالی که علت بیماری پارکینسون ناشی از کاهش تولید دوپامین (یک ماده شیمیایی مغزی) در نورون‌های مغزی است. برخی از شباهت‌های بین این دو بیماری شامل تاثیر منفی بر کیفیت زندگی فرد و شروع آن‌ها در هر سنی است. با این حال، برای تشخیص دقیق و درمان مناسب هر یک از این بیماری‌ها، مشاوره و تشخیص توسط پزشک خوب برای پارکینسون و صرع الزامی است.

شباهت‌ها و تفاوت‌های بیماری صرع و پارکینسون، عبارتند از:

شباهت‌ها

• هر دو بیماری صرع و پارکینسون اختلالات عصبی هستند و بر تاب‌آوری سیستم عصبی تاثیر می‌گذارند.
• هر دو بیماری ممکن است باعث تحریک ناهنجار عصب‌ها شوند و به طور مشترک تاثیر منفی بر کیفیت زندگی فرد داشته باشند.
• هر دو بیماری می‌توانند در هر سنی شروع شوند، اما معمولاً در بیماران بالای ۵۰ سال پیدا می‌شوند.

تفاوت‌ها

• بیماری صرع علائم اصلی خود را از طریق تشنج‌های مکرر و ناگهانی نشان می‌دهد، در حالی که علائم اصلی بیماری پارکینسون عبارتند از لرزش، سفتی عضلانی، کمرنگ شدن حرکات و کاهش تحرکی.
• علت بیماری صرع به تحریک ناهنجار عصب‌ها و اختلالات در سیستم عصبی مرکزی برمی‌گردد، در حالی که علت بیماری پارکینسون ناشی از کاهش تولید دوپامین در نورون‌های مغزی است.

روش‌های درمان بیماری پارکینسون

درمان بیماری پارکینسون، با استفاده از روش‌های جدید و نوآورانه بهبود قابل توجهی یافته است. این روش‌ها شامل جراحی تالاموتومی، پالیدوتومی و تحریک عمیق مغز می‌شوند. روش جراحی تالاموتومی، با حذف یا از بین بردن بخشی از هسته تالاموس در مغز، بهبود قابل توجهی در علائم بیماران پارکینسونی ایجاد می‌کند. همچنین، پالیدوتومی نیز با ایجاد تغییرات در قشر پالیدوم در مغز، به کنترل علائم بیماری پارکینسون کمک می‌کند.

در این زمینه، متخصصان با تخصص و تجربه خود توانسته‌اند بهبود قابل توجهی در بیماران پارکینسون ایجاد کنند. این متخصصان با استفاده از روش‌های کاربردی، علائم بیماری را کنترل کرده و کیفیت زندگی بیماران را بهبود می‌بخشد. استفاده از روش‌های جدید و نوآورانه در درمان بیماری پارکینسون، بهبود قابل توجهی در علائم و نشانه‌های این بیماری ایجاد می‌کند. این روش‌ها، با کمک متخصصان با تجربه مانند دکتر ارتیاعی، بهبود و کنترل علائم بیماری را فراهم می‌کنند.

اگر به دنبال یک دکتر خوب برای درمان پارکینسون می‌گردید، باید اشاره کنیم که دکتر ارتیاعی، با تسلط بر روش‌های جراحی تالاموتومی و پالیدوتومی، به عنوان بهترین متخصص در درمان بیماری پارکینسون شناخته می‌شوند. تخصص و تجربه ایشان در این زمینه، او را قادر می‌سازد بهبود قابل توجهی در بیماران پارکینسون ایجاد کند و کیفیت زندگی آن‌ها را بهبود بخشد. می‌توانید برای آشنایی بیشتر با سوابق و تخصص ایشان به سایت دکتر ارتیاعی مراجعه کرده و نمونه‌هایی از جراحی‌ها و توانمندی‌های ایشان را مشاهده کنید.